Bir heykeltıraş, işleyip heykel yapmak üzere mermer satın; almak istiyordu.Mermercinin bahçesinde dolaşırken, köşeye atılmış bir kaya parçasına gözü ilişti.
“Bu mermer parçasının fiyatı nedir?” diye sordu mermerciye.
“Bedava” cevabını verdi mermerci, “eğer işine gerçekten yarayacağını düşünüyorsan, para vermeden götürebilirsin.”
Heykeltıraş şaşırmıştı :
“Neden bedava veriyorsun bunu?”
“Şekli bozuk çünkü” dedi mermerci, “kimse satın almak istemiyor ve bahçemi işgal etmekten başka bir işe yaramıyor. Alıp götürürsen, beni ancak mutlu edersin.”
Birkaç ay sonra, heykeltıraş mermercinin dükkanına elinde bir kutuyla girdi ve kutuyu mermerciye uzattı. Mermerciyi kutuyu açtı, içinde harika bir heykel duruyordu.
“Şu güzelliğe bakın!” dedi mermerci. “Eminim bu sanat eseri için büyük paralar isteyeceksin. Peki ama onu neden bana getirdin? Biliyorsun, ben sadece mermer taşı satarım…”
“Hayır, hayır” diye cevapladı sanatkar, “bu sana bir hediye.”
“Bana hediye mi? Neden?
“Çünkü bu taş senin.”
“Nasıl yani?”
“Hatırlamıyor musun, buraya altı ay önce gelmiştim ve bana bahçenin
köşesinde duran bir taş parçasını vermiştin?”
“E… evet, o heykeltıraş sendin. Şimdi hatırladım.”
“İşte bu heykeli bana verdiğin taştan yaptım.”
Mermerci altı ay önce söylediği sözleri hatırlayıp utandı :
“Allah’ım! Bu harika heykelin o çirkin taştan çıkabileceğine
kim inanabilirdi ki?”
Michelangelo da başka heykeltıraşların almak istemediği bir büyük mermer bloğu alıp o dünyaca meşhur Hz. Davud heykelini yapmıştı. Kendisine bu harika sanat eserlerini nasıl yaptığını soranlara da şu cevabı vermişti :
“Ben mermerlerin içinde bir melek görürüm ve onu özgürlüğüne kavuşturuncaya kadar, mermeri keski ve çekicimle oymaya devam ederim.”
Ne dersiniz, çoğu zaman beğenmediğimiz, şikayet ettiğimiz hayatımız da o çirkin mermer parçasına benzemiyor mu? Yapmamız gereken, hayat taşımızın üzerindeki fazlalıkları atmak ve içimizdeki meleği açığa çıkarmak değil mi? Hayatımız bize bir hediye. Onun içinden çıkarttığımız sanat eseri ise bizim kendimize bir hediyemiz.
