“Erken çocukluk çağlarında her çocuğun birey olma aşamasında kendine özgü duygusal kalıp veya kalıplar geliştirdiğini biliyoruz. Bazı çocuklar sevildiğini, istendiğini ve takdir edildiğini hissederek büyür; bazılarıysa sevilmediğini, istenmediğini ve takdir edilmediğini hissederek yetişir.”diyor “5 sevgi dili” yazarı, G. CHAPMAN. Kitapta, sadece “onaylanma” başlıklı bir bölüm var. Yalnızca, yetişkinler için değil, çocuklarla ilgili kısımlar da dikkate almaya değer.
Çalışmalarımda genel olarak “Onaylanmak”; kişinin bir şeyi doğru yapıp yapmadığını bilme ihtiyacı, yola devam etmek için beklenen bir işaret veya bireyin kendini tam hissetmesi için bir duygu durumu olabiliyor. Kişi bunu; “Bu saygısızlığı hak etmiyorum” veya “elektrik faturasını ödemen gerçekten çok hoş ve düşünceli bir davranış” şeklinde örneklendirebilir.
Herkesin onaylanma ihtiyacı farklı. Kimisi takdir görmek ister, kimisi cesaret verici geribildirimler bekler. Güzel sözcükler ve ricalar, talep etmekten daha cazip. Tüm bunlar; vücut dilini, ses tonunu, sözcük kullanımını, cümle yapısını, sunuş şeklini ve daha pek çok şeyi kapsamakta.
“Erken çocukluk dönemi”nde öğrendiğimiz, “onaylanma oyunu”, aslında sevilmediğimizi sandığımız bir ilizyondan başka bir şey değil. İstediğimiz gibi onaylanma ile beslenmediysek, daha sonraki gelişim sürecinde bunu öğrenebiliriz. Biri sizi sürekli onaylıyorsa; size gizli bir “beni onaylayın” veya “onaylanmaya ihtiyacım var” ipucunu veriyor olabilir. Kendini seven biri; ne onaylanmaya ne de onaylayarak, onay alma ihtiyacını besleme gereği duyar.
Onaylanıp onaylanmadığımızla ilgili, kendi varsayımlarımızı gündeme getirip, kendimizce tahminlerde bulunabiliriz. Yaşımız kaç olursa olsun; bazen çok bilmek, çok yanılgıya sebep, önümüzü tıkamaya neden olabilir. Deneyim yaşamakla, ondan ders almak farklı şeylerdir. Aynı alet çantası dolu ama ne yapacağını bilmeyen teknisyen gibi. Alet çantanızdaki, “Onaylanma Beklentinizin”, hangi şekle ve role büründüğünü bulup, onu dönüştürmeniz dileğimle.
